Αγαπώ τα καφέ όπως άλλοι αγαπούν τα ταξίδια Μια βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου, ένα απόλυτο μυστήριο: η τέχνη του να επιτρέπεις...

Αγαπώ τα καφέ
όπως άλλοι αγαπούν τα ταξίδια
Μια βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου,
ένα απόλυτο μυστήριο:
η τέχνη του να επιτρέπεις...

Αγαπώ τα καφέ

όπως άλλοι αγαπούν τα ταξίδια

Μια βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου,

ένα απόλυτο μυστήριο:

η τέχνη του να επιτρέπεις στον καιρό να κυλάει

και να μην αφήνει πάνω σου σημάδια



Μια ευγενική πράξη απέναντι στον εαυτό σου

και γιατί όχι,

απέναντι στην ανθρωπότητα

Στα άδεια τρόλεϋ ακούω τη σιωπή του πλήθους

Μια σιωπή γεμάτη από τον πόθο να πετάξεις

χωρίς να έχεις πού να πετάξεις



Καμιά φορά σκέφτομαι οτι

μετά από εβδομήντα χρόνια

κάποιος μπορεί να σταθεί σε ένα άδειο αντίστοιχο τρόλεϋ

και να ακούσει την σιωπή του πλήθους

…Ναι…

Αλλά δεν θα είναι η ίδια σιωπή

Θα είναι η σιωπή ενός άλλου πλήθους

Δε θα είμαστε εμείς.

Κλείνω τα μάτια

και μέσα από το πλήθος έρχεται

μια θάλασσα

μέσα από τη θάλασσα έρχονται

τα φτερουγίσματα των πουλιών

μέσα απ’ τα φτερουγίσματα,

θα ‘ρθεις εσύ..

Share: